O książce: rok / Pierwszy tom prozy autorytatywnej krytyczki literackiej Walerii Pustowej to opowieść bez fikcji. Niezwykle osobiste, dokumentalne dowody jednoczesnego doświadczenia śmierci i macierzyństwa, umierania i karmienia, żalu i świętowania, rozpaczy i czułości, infantylizmu i dorastania idą w tej książce ramię w ramię. Autorowi udało się pokazać z własnego doświadczenia, jak prawda życia i głębia szczęścia odnajdują się na styku „czarnego” i „białego”. I o tym, jak samo życie nas wychowuje, gdy uczymy się wychowywać nasze dzieci. Ta książka jest przeznaczona dla tych, którzy boją się tracić i uczą się zyskiwać. Księga straty i miłości, która w momencie fatalnym jest bardziej świadoma i silniejsza.